SPIDER SUIT
Kombinezon Spider Suit ma formę miękkiej, dynamicznej ortezy obejmującej całe ciało, która daje ogromne możliwości w usprawnianiu pacjentów z deficytami w narządzie ruchu, jak również w schorzeniach CUN. Nie jest jednak i nie powinien być traktowany jako samodzielna metoda rehabilitacyjna. Stanowi narzędzie, które umiejętnie wykorzystane w połączeniu z indywidualnie dobranym i prawidłowo wdrożonym programem rehabilitacji może znacząco usprawnić i przyspieszyć progres pacjenta.
Kombinezonu można używać jako całości, składają się na niego: czepek, kamizelka, spodenki, nakolanniki, kilku segmentowe ortezy kończyny górnej i buty, łącząc go elastycznymi gumkami, lub wykorzystać tylko wybrane jego elementy i używać ich jako odrębnych narzędzi pracy.
Kombinezon stanowi znaczące wsparcie w przypadku terapii pacjentów z m.in.:
⦁ mózgowym porażeniem dziecięcym
⦁ opóźnieniem ruchowo-rozwojowym
⦁ uszkodzeniami mózgu
⦁ ataksją
⦁ atetozą
⦁ wzmożonym lub obniżonym napięciem mięśniowym
⦁ dystonią
⦁ zespołem Downa
⦁ przepukliną oponowo-rdzeniową
⦁ autyzmem
⦁ uszkodzeniami narządu ruchu
Wykorzystanie kombinezonu może przynieść efekty w postaci m.in.: normalizacji tonu mięśniowego, nauki i usprawnienia techniki chodu, korekcji nieprawidłowej postawy ciała, stymulacji sensomotorycznej, dynamicznej korekcji nerwowo-mięśniowej, zwiększenia siły i wytrzymałości mięśniowej, poprawy balansu i koordynacji ruchowej, poprawy propriocepcji, a także rozwoju umiejętności ruchowych umożliwiających funkcjonalną niezależność.
BILATERALNA INTEGRACJA
Bilateralna Integracja jest to umiejętność świadomego i skoordynowanego używania obu stron naszego ciała. Wykorzystuje się ją do skutecznego wykonywania podstawowych czynności, takich jak chodzenie czy widzenie, ale także przy okazji wielu innych zadań, o różnym stopniu skomplikowania. Terapia integracji bilateralnej odwołuje się do tej zdolności. Bazując na plastyczności ludzkiego mózgu, skupia się na jednoczesnej stymulacji sfery ruchowej i poznawczej.
Bilateralna Integracja jako terapia została stworzona przez Sheilę Dobie i ma postać zindywidualizowanego programu ćwiczeń, mającego na celu stymulowanie mózgu do bardziej efektywnego i szybszego przetwarzania bodźców, wykorzystując w tym celu ruch, ponieważ ruch jest podstawą wszelkich procesów uczenia się. W ramach ćwiczeń uczestnicy uczą się poznawać położenie swojego ciała w przestrzeni oraz schemat swojego ciała, a także poznają prawidłowe wzorce ruchowe. Lepsza świadomość przestrzeni i położenia własnego ciała sprzyja wykorzystywaniu pełni swego potencjału i otwiera możliwości bardziej efektywnego funkcjonowania.
Program skierowany jest nie tylko do dzieci, młodzieży i dorosłych, u których występuje nieprawidłowy rozwój ruchowy, ale również do osób chcących w większym stopniu realizować swój potencjał, w czym często przeszkadza brak automatyzacji ruchów, która pozwalałaby na uwolnienie swoich ruchów spod nieustannej kontroli elementu poznawczego. Dotyczy to również sportowców, u których automatyczne reakcje motoryczne dopasowane do zmieniających się okoliczności pozwalają na osiąganie jeszcze lepszych rezultatów. Opracowanie indywidualnego programu treningowego jest poprzedzone diagnostyczną oceną zdolności takich jak: czucie własnego ciała, schematy poruszania się, równowaga statyczna czy kontrola postawy. Na podstawie uzyskanych rezultatów jest przygotowywany program ćwiczeń ruchowych ukierunkowany na rozwój tych umiejętności, których niedobór stanowi największą przeszkodę w realizowaniu przez pacjenta jego potencjału.
PECS
PECS to metoda komunikacji alternatywnej i wspomagającej dzieci ze spektrum autyzmu lub innymi zaburzeniami rozwoju, szczególnie z trudnościami komunikacyjnymi.
Metoda PECS (Picture Exchange Communication System) została opracowana przez behawiorystę Andrew Bondy`ego i logopedę Lori Frost. Głównym jej założeniem jest skupienie się na momencie samego zainicjowania rozmowy. Metoda polega na wymianie obrazków lub symboli w celu porozumiewania się. Wzmacnia, uzupełnia mowę oraz wspomaga rozwój mowy i języka, gwarantuje zastępczy sposób porozumiewania się na wypadek, gdyby osoba nie rozwinęła mowy.
Użytkownikami alternatywnej i wspomagającej metody komunikacji PECS mogą być zarówno dzieci, młodzież, jak i dorośli.
TERAPIA PEDAGOGICZNA
Terapię pedagogiczną, inaczej stymulację (pobudzenie) rozwoju małego dziecka, należy rozumieć jako świadome, systemowe oddziaływanie specjalistów i środowiska domowego na wszystkie sfery poznawcze, w celu optymalnego niwelowania skutków zaburzeń spowodowanych uszkodzeniami genetycznymi lub okołoporodowymi. Dzięki nieustannemu dopływowi świadomie organizowanych bodźców, w każdym tygodniu życia dziecka kształtują się nowe umiejętności i utrwalają osiągnięte sprawności.
Niepodważalnym prawem każdego dziecka jest jego rozwój, najbardziej znaczący w pierwszych latach życia. Proces uczenia się małego dziecka polega na dążeniu do wiedzy, umiejętności i doświadczeń. Każde dziecko posiada wrodzone mechanizmy poznawcze, są to: naśladownictwo i popęd poznawczy. Zauważenie jego dążeń rozwojowych, potrzeb i możliwości, a także umiejętne wyjście im naprzeciw, pozwoli jak najskuteczniej ten rozwój wspomagać i ukierunkowywać, a jednocześnie da dziecku poczucie radości i przyjemności.
Poznanie możliwości i potrzeb każdego dziecka oraz znajomość etapów rozwoju funkcji poznawczych pozwala zatem na planowanie pracy terapeutycznej tak, by wspierać strefy najbliższego rozwoju (umiejętności, których pojawienie się oczekiwane jest rozwojowo), a także maksymalnie wykorzystać naturalny potencjał dziecka, jak też stworzyć mu warunki i możliwości doświadczania w różnych warunkach i sytuacjach, by usprawniać lub kompensować zaburzone czy też opóźnione funkcje. Terapeuta odwołując się do umiejętności podstawowych każdego dziecka, bez względu na jego wiek życia w terapii odnosi się do wieku umysłowego, to znaczy do etapu osiągniętego dla danej funkcji psychicznej.
Celem działań pedagogicznych podejmowanych w ramach wczesnego wspomagania rozwoju jest zapobieganie pogłębianiu się niepełnosprawności u dziecka, izolacji bądź marginalizacji rodziny oraz przygotowanie dziecka do podjęcia nauki w szkole we właściwym czasie, a także pomoc rodzinie w akceptacji niepełnosprawności dziecka i wypełnianiu zadań opiekuńczo – rehabilitacyjnych w domu. Najważniejsze przy tym jest osiągnięcie samodzielności życiowej dziecka, odpowiedniej do wieku i osiągniętego rozwoju.
Realizacja założonych celów działań pedagogicznych umożliwia stworzenie optymalnego planu ogólnej stymulacji dzieci z dysfunkcjami rozwojowymi i przygotowania ich do względnie niezależnego funkcjonowania w społeczeństwie. Na skuteczność i efekty oddziaływań pedagogicznych składa się umiejętność wnikliwego poznania sytuacji dziecka, tego, co się z nim dzieje oraz szukanie najlepszych sposobów niwelowania trudności. Dobre rezultaty w organizowaniu i prowadzeniu terapii pedagogicznej osiąga się poprzez umiejętność okazywania zainteresowania, stworzenia aury życzliwości i zaufania, poczucia bezpieczeństwa, by wesprzeć dziecko emocjonalnie.
Praca z dzieckiem wymaga od nauczyciela, pedagoga, terapeuty umiejętności przekazywania wiedzy i zachęcenia do podjęcia wyzwań, stwarzania sytuacji problemowych oraz podejmowania prób ich rozwiązywania. Aby zachęcić dziecko do podjęcia działań podczas pracy wychowawczo – dydaktyczno – terapeutycznej wykorzystywane są metody, które poprzez różne formy aktywności dziecka sprowokują je do wspólnych doświadczeń. A więc w procesie terapii zasadne jest kreatywne dostosowanie ćwiczeń do indywidualnego dojrzewania każdego dziecka potrzebującego wczesnej interwencji terapeutycznej.
Zaplanowane oddziaływania terapeutyczne odbywają się systematycznie, na bieżąco monitorowane i modyfikowane w zależności od potrzeb przy współpracy z rodzicami dziecka.
Terapia pedagogiczna to nie tylko stwierdzanie braków rozwojowych, dydaktycznych, umiejętność diagnozowania i oceniania rozwoju psychosomatycznego, to przede wszystkim przewidywanie możliwości rozwojowych w wyniku kompetentnego postępowania.
Stąd też wynika potrzeba takiego wychowania i takiej edukacji, by pojawił się pewien styl bycia i myślenia, który pozwoliłby ująć istotę rzeczy nie tracąc nic z człowieczeństwa:
Pokaż mi i powiedz, a zapamiętam,
pozwól wziąć udział, a zrozumiem,
bądź mi wzorem do naśladowania.
METODA VOJTY
Do jednej z najbardziej znanych i popularnych metod w Polsce należy neurokinezjologiczna koncepcja diagnostyczno-terapeutyczna, opracowana przez czeskiego neuropediatrę Vaclawa Vojtę. Diagnostyka jak i stymulacja metodą Vojty ma wśród lekarzy i fizjoterapeutów wielu zwolenników, jak i przeciwników.
Terapia metodą Vojty polega na odruchowym (czyli nieuświadamianym przez pacjenta) wyzwalaniu prawidłowych wzorców lokomocji w ramach dwóch kompleksów ruchowych: odruchowego obrotu i odruchowego pełzania.
Terapeuta oddziałuje na ośrodkowy układ nerwowy dziecka poprzez tzw. receptory czucia głębokiego, czyli proprioceptory. W praktyce polega to na ułożeniu dziecka w ściśle określonej pozycji, utrzymaniu tej pozycji przez pewien czas oraz pobudzaniu tzw. stref stymulacji, czyli opisanych przez Vojtę ściśle określonych punktów na ciele. Po wyzwoleniu oczekiwanej reakcji ruchowej terapeuta stosuje odpowiedni opór przeciwko obrotowi głowy pacjenta dla wzmocnienia tych właśnie reakcji ruchowych.
Terapia metodą Vojty działa kompleksowo, to znaczy, że wpływa na całe ciało, poprawiając nie tylko funkcje ruchowe, ale także czynności układu wegetatywnego i samopoczucie. W obrębie kręgosłupa następuje segmentalny wyprost i poprawa ruchomości. Zwiększa się zakres ruchów głowy. Korygowane jest ustawienie stawów kluczowych (ramiennego i biodrowego). Dłonie lepiej chwytają, a stopy podpierają.
Należy pamiętać o tym, że wywoływana w trakcie terapii reakcja odbywa się poza wolą dziecka. Jest to dla niego ciężka praca i wysiłek, stąd częste manifestowanie przez dziecko dezaprobaty. Ponadto płacz dziecka jest formą komunikacji ze światem, a więc czymś zupełnie naturalnym i normalnym do czasu, gdy zacznie używać słów. Aby reakcja ze strony ośrodkowego układu nerwowego dziecka była prawidłowa, terapia musi być bezbolesna; uaktywnienie receptorów bólu, czyli nocyceptorów, prowadzi do zaburzenia pożądanych reakcji.
TERAPIA NEUROLOGOPEDYCZNA
Neurologopedia to obszerna nauka. W naszej Poradni pracujemy głównie z dziećmi, które nie mówią. Poprzez stymulację wszystkich funkcji poznawczych takich jak słuch, dotyk i wzrok, pomagamy im tworzyć nowe połączenia neuronalne, aby mogły powiedzieć swoje pierwsze słowa. Zajmujemy się więc terapią i diagnozą dzieci, które cierpią między innymi na afazję, dyzartrię, autyzm, zespół Aspergera czy mutyzm. Są to zaburzenia mowy i języka wynikające z uszkodzeń w obrębie centralnego układu nerwowego.
Nieodzownym elementem każdych zajęć, prócz dbania o prawidłową wymowę jest nacisk na ćwiczenia pamięci, myślenia, orientacji przestrzennej, umiejętności skupienia uwagi i koncentracji.
Dodatkowo zajmujemy się diagnozą i kształtowaniem prawidłowej mowy dzieci w okresie jej rozwoju, a także usuwaniem wad wymowy.
ZABAWY MUZYCZNO – RUCHOWE I RYTMIKA C. ORFFA
To zajęcia oparte na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Metoda ta pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i muzycznym znaczeniu.
Koncepcja Batii Strauss – metoda aktywnego słuchania muzyki, wykorzystywana na zajęciach, integruje różne formy aktywności: słuchanie muzyki, grę na instrumentach, taniec i śpiew z elementami pantomimy, dramy i różnych form plastycznych. Dzięki temu, w sposób niewerbalny, dziecko odkrywa różne aspekty dzieła muzycznego: jego formę, tempo, rytm, dynamikę.
METODA TOMATISA
Trening słuchowy Alfreda Tomatisa jest zwany również kształceniem uwagi słuchowej lub stymulacją audio-psycho-lingwistyczną. Profesor Alfred Tomatis był francuskim otolaryngologiem, neurolog iem i foniatrą. Stworzona przez niego metoda ma za zadanie wspieranie funkcji słuchowych, a co za tym idzie poprawę uwagi i jakości uczenia się, kształtowanie kompetencji językowych, komunikacyjnych oraz społecznych, a także zwiększanie kreatywności. Profesor Tomatis bardzo wyraźnie odróżnia proces „słyszenia” i „słuchania”. „Słyszenie” jest zjawiskiem wrodzonym i biernym, natomiast „słuchanie” wymaga aktywnego zaangażowania. Jest to wyuczona umiejętność, w której dźwięki odbierane przez uszy są przekształcane w sensowne informacje. „Słuchanie” to proces wymagający koncentracji i uwagi, by prawidłowo interpretować znaczenia różnych znaków werbalnych i niewerbalnych. Aktywne słuchanie jest istotnym elementem skutecznego procesu komunikacji. Trening uwagi słuchowej w formie opracowanej przez Tomatisa, ma na celu wyćwiczenie i usprawnienie zdolności słuchania w sposób efektywny i zorganizowany. Podczas terapii wykorzystywane są dźwięki o różnej częstotliwości, które wpływają na usprawnienie aktywnego słuchania. Szczególny nacisk kładzie się na wykorzystywanie dźwięków wysokich, które działają „pobudzająco” na mózg. Profesor Tomatis zauważył, że gdy mózg jest dobrze „naładowany”, to łatwiej jest się skupić, zapamiętywać i uczyć. Trening polega na słuchaniu dostosowanego materiału dźwiękowego przez „Elektroniczne ucho” (idealny model ludzkiego ucha). Dźwięki używane do stymulacji są określone, wysokie, odpowiednio przefiltrowane i zawarte w chorałach gregoriańskich oraz muzyce Mozarta.
Indywidualnie dobrany materiał dźwiękowy jest podawany pacjentowi za pomocą specjalnych słuchawek, które przewodzą dźwięk drogą powietrzną i kostną. Podczas trwania sesji treningowej można rozmawiać, bawić się, grać w gry planszowe lub spać. Program terapeutyczny Tomatisa różni się w zależności od poziomu nasilenia trudności pacjenta. Trening zaczyna się od testu uwagi lateralizacji słuchowej za pomocą audiometru, co pozwala na określenie stopnia uwagi słuchowej oraz ucha dominującego . Następnie przeprowadza się szczegółowy wywiad z pacjentem, bądź opiekunami (dotyczący przebiegu ciąży, rozwoju w pierwszym roku życia i następnych latach, przebytych chorób). Na podstawie powyższych czynności dostosowuje się indywidualnie do potrzeb program i ilość sesji. Minimalny wymiar treningu słuchowego i stymulacji wynosi:
- ETAP I – tzw. faza pasywna, inicjująca terapię i intensywnie pobudzająca dźwiękowo – 15 dni po 2 godziny dziennie (30 godzin)
- ETAP II – tzw. faza aktywna, koncentrująca się na pracy z mikrofonem – 8 dni po 2 godziny dziennie (po 4-6 tygodniowej przerwie)
- Zlecane są kolejne etapy po kilkumiesięcznej przerwie (15-16 godzin każdy etap).
EEG BIOFEEDBACK
EEG Biofeedback (Neurofeedback) to nieinwazyjny trening mózgu i nauka samoregulacji, niezbędna do jego prawidłowego funkcjonowania. Bazuje na biologicznym sprzężeniu zwrotnym (biofeedback), czyli na dostarczeniu człowiekowi informacji zwrotnej (feedback) o zmianach jego stanu fizjologicznego. Informację tę pacjent otrzymuje w formie wizualnej i/lub akustycznej. Dzięki temu, trenujący dostaje „sygnał”, kiedy wzrasta aktywność jego mózgu w pożądanym paśmie częstotliwości fal mózgowych, a kiedy dominują niepożądane pasma. Pozwala to na poznanie reakcji własnego mózgu i uczenie się świadomego dostosowywania pracy, w celu zwiększenia jego efektywności i wydajności. Usprawnia to działanie centralnego układu nerwowego, a co za tym idzie, wpływa na koncentrację uwagi, stabilność emocjonalną i odporność na stres, sprawność umysłową oraz ogólne funkcjonowanie. Podstawą terapii jest „neuroplastyczność” mózgu, czyli wykorzystanie zdolności komórek nerwowych do przekształcania się i tworzenia nowych połączeń, co skutkuje trwałymi zmianami funkcjonalnymi. Istotne podczas treningu EEG Biofeedback są systematyczność i powtórzenia, w celu utrwalenia prawidłowego wzorca pracy fal mózgowych i zredukowania zaburzeń. Określenie deficytów odbywa się na podstawie badań wyjściowych (QEEG, wywiad i ankieta subiektywna).
Trening EEG Biofeedback skierowany jest do osób, które chcą polepszyć swoje samopoczucie i funkcjonowanie, uzyskać lepsze rezultaty w pracy i nauce, nauczyć się umiejętności relaksacji oraz dla dzieci (od 5 r.ż), młodzieży i dorosłych z:
· zaburzeniami koncentracji uwagi, specyficznymi trudnościami w nauce: dysleksją,
dysgrafią, dyskalkulią, ADD
· zaburzeniami zachowania: impulsywnością, nadaktywność ruchową, ADHD
· zaburzeniami ze spektrum autyzmu
· depresji, złej samooceny, napięć wewnętrznych
· przewlekłego stresu, stanów lękowych, natręctw
· zaburzeń snu, przewlekłego zmęczenia
· przewlekłych bólów głowy i migren
Podczas treningu Neurofeedback umieszcza się na powierzchni głowy elektrody, które rejestrują fale mózgowe. Komputer analizuje czynność bioelektryczną mózgu (EEG), wyodrębnia określone informacje i przedstawia je w przejrzysty sposób na ekranie (w postaci gier, puzzli ,animacji, filmów, wykresów). Pacjent uczy się w jaki sposób sterować np. grą za pomocą fal mózgowych – bez użycia myszki czy klawiatury. Pozytywne wzorce oraz pożądane częstotliwości fal mózgowych są nagradzane, przez co zwiększa się
prawdopodobieństwo ich wystąpienia w przyszłości. Lokalizacja elektrod i parametry treningowe dobierane są indywidualnie.
PSYCHOTERAPIA DZIECI I MŁODZIEŻY
W Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej ADA można skorzystać z form pomocy psychologicznej prywatnie oraz BEZPŁATNIE w ramach WWRD. Mianem psychoterapii dzieci i młodzieży określa się każdą interwencję, której celem jest zmniejszenie dolegliwości psychicznych, zredukowanie zachowania nieprzystosowanego lub poprawienie funkcjonowania, posługuje się ona takimi środkami, jak poradnictwo oraz ustrukturyzowane i zaplanowane interwencje. Takie działania maja na celu zmianę uczuć myśli, postaw lub działań osoby, która szuka pomocy bądź została do tego skłoniona. Podczas tego procesu, terapeuta zapewnia
odpowiednie warunki, między innymi wsparcie, akceptację i zachętę do rozwoju relacji interpersonalnej oraz systematycznego gromadzenia doświadczeń prowadzących do zmiany. Możemy do nich zaliczyć nowe sposoby zachowania nabywane przez praktykę, odgrywanie ról, zadania domowe oraz obalanie mechanizmów obronnych Pacjenta. Dzieci zwykle nie szukają same pomocy, tą rolę przeważnie pełni rodzic lub inna osoba za nie odpowiedzialna. Niekiedy terapeuta może pracować bardziej bezpośrednio z odpowiedzialnymi osobami trzecimi (na przykład z rodzicami) niż z dzieckiem.
Na cele psychoterapii składa się poprawa przystosowania i funkcjonowania w sferze interpersonalnej, redukcja zachowań nieprzystosowanych oraz psychicznych i nie rzadko fizycznych trudności. To wszystko dotyka i zmienia sposób funkcjonowania takich obszarów jak sposób poostrzegania, odczuwania siebie i własnych działań. Porusza również kwestie związane z interakcjami z rówieśnikami, rodziną, przyjaciółmi i znajomymi. Terapia jest procesem opartym przeważnie na interakcji werbalnej. W terapii dziecięcej środki mogą obejmować rozmowę, zabawę, nagradzanie nowych zachowań, ćwiczenie pewnych czynności razem z dzieckiem. Wykorzystuje się w tym celu przeróżne pomoce terapeutyczne i ograniczyć Nas w tym może jedynie własna wyobraźnia.
W trakcie psychoterapii zachodzą takie procesy jak: uczenie się, perswazja, wsparcie społeczne, dyskusja i inne podobne procesy. Szczególną uwagę poświęca się afektowi, czyli temu jak się Pacjent czuje, procesom poznawczym, czyli jego myślom i zachowaniu, czyli temu jakie działania podejmuje.
W psychoterapii dzieci i młodzieży stosuje się terapie indywidualne, grupowe, rodzinne, które bardzo mocno ukierunkowane są na wgląd, behawioralne oraz poznawcze. W terapii dzieci i młodzieży występują specyficzne wyzwana związane z identyfikacją
problemu, ukierunkowaniem terapii oraz kwestii związanych z udziałem dziecka i jego rodziców w procesie terapeutycznym.
Wskazaniem do psychoterapii mogą być na przykład całościowe zaburzenia rozwoju i można je ze stosunkową łatwością rozpoznać, przynajmniej w porównaniu z lękiem, depresją czy nadpobudliwością. Przedmiotem terapii są najczęściej zachowania eksternalizowane, czyli takie, które dziecko ujawnia w postaci zachowań opozycyjnych, antyspołecznych lub nadpobudliwości. Równie często są to zachowania zinternalizowane, czyli takie, które nie są widoczne na pierwszy rzut oka, na przykład lęk, depresja, wycofanie. Objawami rozpoznanych zaburzeń mogą być na przykład: lęki, bójki z rówieśnikami, kłamstwa, trudności z koncentracją uwagi, wycofanie z kontaktów interpersonalnych.
Jednym z najważniejszych wyzwań dla terapii dzieci i młodzieży jest oszacowanie, czy ilościowe i jakościowe cechy zachowania dziecka są nieprzystosowane, czy też mieszczą się w zakresie normy dla danego okresu rozwojowego. Często jest to problematyczne również dla samych specjalistów z dziedziny psychologii i psychiatrii.
Co z tego wynika?
Mianowicie Wy jako rodzice nie powinniście się obawiać czy wstydzić korzystania z
fachowej pomocy chociażby w formie konsultacji, ponieważ jako opiekunowie powinniście
być wyczuleni i reagować na zmiany w zachowaniu dziecka. W najgorszym wypadku skończy się na jednorazowej konsultacji, a Wy otrzymacie wskazówki jak postępować z dzieckiem i wzmacniać jego rozwój. Upewnić się czy wszystko jest w porządku nigdy nie zaszkodzi, a na pewno może pomóc.
SALA DOŚWIADCZANIA ŚWIATA (TERAPIA SNOEZELEN)
Snoezelen, które oferuje Nasza Poradnia to przestrzeń, która została wypełniona przemyślaną ofertą bodźców wzrokowych, słuchowych, dotykowych, zapachowych, smakowych i kinestetycznych. Dzięki harmonii i dopasowanym do siebie bodźcom wielozmysłowym wytwarza u Pacjentów dobre samopoczucie i pobudza procesy samoregulacyjne. Zorientowane na człowieka wnętrze umożliwia realizowanie interwencji pedagogicznej i terapeutycznej, jak i wspomaganie relacji między opiekunem, a podopiecznym.
Efekty jakie możemy otrzymać podczas terapii w Sali Doświadczania Świata:
- zdecydowana kompensacja lub likwidacja pierwotnych i wtórnych objawów w różnych zdiagnozowanych obszarach patologii zdrowotnych
- wzmocnienie zdolności spostrzegania siebie, a co za tym idzie świadomego postrzegania własnego ciała
- umożliwienie integracji w strukturze społecznej poprzez trening odbierania podstawowych bodźców
- relaksacja i dobre samopoczucie, a co za tym idzie obniżenie poziomu odczuwanego lęku
- zmniejszenie napięcia mięśni, na przykład przy towarzyszącej spastyczności
- spowolnienie i wyrównanie oddechu
- zmniejszenie liczby uderzeń serca na minutę
- pobudzenie zainteresowania, wyobraźni i kreatywności
- przywołanie wspomnień
- organizacja i ukierunkowanie uwagi uczestnika
- wspomaganie sprawności pamięci
- tworzenie i pogłębianie relacji międzyludzkich i komunikacji
- umożliwianie odwrażliwienia na wybrane bodźce sensoryczne
Jak i dla kogo Sala Doświadczania Świata?
Snoezelen może istnieć jako samodzielna terapia, lub uzupełniająca. W formie terapii indywidualnej oraz grupowej.
Metoda ta może być wykorzystywana za równo w pracy z dziećmi którym towarzyszy niepełnosprawność intelektualna, dzieciom z zaburzeniami neurorozwojowymi i emocjonalnymi oraz seniorom z dysfunkcjami otępiennymi i chorym na depresję czy
zaburzenia nerwicowe.
SYMULTANICZNO – SEKWENCYJNA METODA CZYTANIA
Symultaniczno-Sekwencyjna Nauka Czytania® to metoda czytania sylabami i jeden z elementów terapeutycznych Metody Krakowskiej®. Opiera się ona na wiedzy na temat funkcjonowania ludzkiego mózgu. Jest to metoda, której celem jest nauka zarówno poprawnej mowy, jak i czytania. Forma ta jest niezwykle skuteczna. Stymulacja rozwoju mowy odbywa się poprzez łagodne przechodzenie od ćwiczeń symultanicznych (prawopółkulowych) do sekwencyjnych (lewopółkulowych), aby w końcu połączyć obydwa typy w jedną całość. Głównym założeniem metody jest nauka czytania sylabami. Podczas zajęć dzieci poznają sylaby, którym nadawane jest znaczenie, dzięki czemu proces zapamiętania materiału staje się łatwiejszy.
Metoda ta uwzględnia możliwości percepcyjne oraz etapy rozwoju mowy dzieci. Zapoznaje dziecko ze światem pisma według stopnia trudności artykułowanych głosek oraz różnicowania graficznych obrazów liter. Sugerowane ćwiczenia ogólnorozwojowe dobierane są odpowiednio do wieku dziecka oraz jego możliwości psychofizycznych. Skupiają się na doskonaleniu sprawności manualnej, analizie i syntezie wzrokowej oraz słuchowej, ćwiczeniach myślenia, pamięci symultanicznej i sekwencyjnej, koncentracji uwagi, obserwowania i kojarzenia pojęć oraz nabywaniu umiejętności logicznego myślenia.
Celem etapu przygotowawczego jest wzbudzanie zainteresowania mową i pismem, ćwiczenie rozumowania przez analogię i stymulowanie myślenia symbolicznego.
Nauka metodą symultaniczno-sekwencyjną® wyzwala w dziecku pozytywne emocje i nastawienie do czytania. Umiejętność czytania pozwala na rozwijanie pozytywnego obrazu własnej osoby. Dzieci chętniej podejmują nowe zadania. Wzrasta u nich wyraźnie kompetencja komunikacyjna. Dzieci uczą się z ciekawością i przyjemnością.
TERAPIA WZROKU
Zajęcia prowadzone z wykorzystaniem metody Sensomotorycznej Terapii Widzenia. Łączą ze sobą metody terapii pedagogicznej z integracją sensoryczną.
Celem zajęć jest ogólna poprawa odbierania bodźców wzrokowych; rozwijanie funkcji wzrokowych, takich jak akomodacja, fiksacja, konwergencja, ruchy sakkadowe oczu; rozwijanie pamięci wzrokowej oraz koordynacji wzrokowo – ruchowej.
METODA INDYWIDUALNEJ STYMULACJI SŁUCHU JOHANSENA
Twórcą treningu jest duński nauczyciel i psycholog – dr Kjeld Johansen.
Diagnoza w Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena opiera się na badaniu audiometrii tonalnej oraz testach mowy utrudnionej w tym teście dychotycznym – istotnych dla procesu uczenia się aspektów prawidłowego przetwarzania bodźców słuchowych.
Program terapeutyczny w formie indywidualnie filtrowanej muzyki instrumentalnej i nagranej na syntetyzatorze nagrywany jest na płyty CD. Dziecko otrzymuje płytę do domu i słucha jej sześć dni w tygodniu przez 10 do 15 minut przez słuchawki. Postępy terapii kontrolowane są co 6 do 8 tygodni (zależnie od wieku), za każdym razem dziecko otrzymuje nową specjalnie dla niego przygotowaną płytę CD z programem terapeutycznym. Program stymulacji trwa około 8-12 miesięcy.
Stymulacja słuchowa wg Johansena poprawia nie tylko przetwarzanie bodźców słuchowych, ale również:
• zdolność utrzymywania uwagi i koncentracji na wypowiedziach ustnych,
• czytanie,
• rozumienie mowy,
• artykulację,
• komunikację,
• samoocenę,
• harmonizuje napięcie mięśniowe co wpływa na postawę ciała,
• utrzymanie równowagi,
• koordynację ruchów,
• motorykę.
BADANIE KORP
KORP- Karty Oceny Rozwoju Psychoruchowego
Test, który służy do oceny rozwoju psychoruchowego dziecka od 1 m.ż. do ukończenia 9 lat. Narzędzie składa się z materiałów merytorycznych oraz pomocy do diagnozy. Podstawowym elementem KORP są karty oceny rozwoju dla poszczególnych przedziałów wiekowych:
-karty oceny rozwoju małego dziecka w wieku od 1 m.ż. do 11m.ż.
-karty oceny rozwoju dziecka w wieku od 1 r.ż. do ukończenia 2 lat
-karty oceny rozwoju dziecka w wieku od 2 lat do skończenia 7 r.ż.
-karty rozwoju dziecka w wieku od 8 do 9 r.ż.
Przy pomocy kart można zbadać poszczególne sfery rozwoju dziecka, które pozwalają na ocenę umiejętności, takich jak:
-komunikowanie się i mowa
-spostrzeganie wzrokowe i koordynacja wzrokowo-ruchowa
-emocje i relacje społeczne
-funkcje behawioralne
-umiejętności przedszkolne ( karty dla dzieci w wieku od 3 do 5 r.ż.)
-umiejętności szkolne ( karty dla dzieci w wieku od 6 do 9 r.ż.)
W naszej placówce test KORP jest wykonywany 2 razy do roku. To czułe narzędzie diagnostyczne pozwala na sprawną obserwację rozwoju dziecka . Umożliwia ocenę ważnych sfer i aspektów rozwoju. Pomaga wychwycić wszelkie jego patologiczne przejawy. Uzyskane w tym badaniu wnioski mogą ułatwiać planowanie wielospecjalistycznej pomocy dzieciom z zaburzonym rozwojem psychoruchowym. Wyniki mogą wskazywać, które obszary funkcjonowania dziecka powinny zostać poddane leczeniu i rehabilitacji.
REHABILITACJA
Rehabilitacja dziecięca to proces umożliwiający dzieciom osiągnięcie maksymalnej sprawności i samodzielności na dalszych etapach rozwoju. Powinna być prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę oraz kontynuowana w domu. Rehabilitacja dzieci zaczyna się często już w pierwszych dniach życia. Obejmuje dzieci m.in. z chorobami neurologicznymi, ortopedycznymi, genetycznymi, a także z wadami postawy.